< DagboekMail05 | Begin | DagboekMail07 >
| Twee 'bruiden' voor aanvang Adat plechtigheid |
We gaan weer terug naar onze eigen kampong Sonrat. Hier wordt nl. al dagen gewerkt aan en uitgekeken naar een belangrijke Adat. Twee getrouwde vrouwen van een ander eiland afkomstig hebben eindelijk genoeg geld gespaard om de ceremonie en het feest te kunnen betalen om officieel tot het dorp te worden toegelaten. Het wordt voor mij een heel aparte gebeurtenis omdat ik overal met m'n neus bovenop mag zitten en vooral vanwege de camera overal foto's van moet maken.
 |
 |
Het is een echte vrouwen aangelegenheid met veel rituelen en heel veel gezang. De mooi in het paars uitgedoste vrouwen gaan eerst naar een volgende woning waar een belangrijk gedeelte van de officiële toestemming en aanvaarding plaats vind. We zitten in een kring op de grond en er wordt veel gezongen. Dan gaan ze in processie door het dorp naar het Maria-altaartje waar gebeden wordt door de 2 vrouwen. Helaas valt er op dat moment een flinke regenbui, ik word meteen beschermd met een grote paraplu, de camera mag natuurlijk niet nat worden. De stoet loopt nu een rondje door het dorp waar de bruiden nog eens op 2 plaatsen door een oudere vrouw worden gezegend, echt bloedserieus. |
| Zingen en rituelen // Bidden bij Maria |
| Als we weer terug zijn op de plek van het feest is het tijd voor de felicitaties in een klein kamertje. Maar eerst worden wij, nog steeds maar 4 personen van de groep uitgenodigd om het feestmaal te openen. Een grote tafel met de meest heerlijke gerechten staat dampend te wachten. We zijn echt verrast want Debby is inmiddels ook al voor ons aan het koken. Maar we mogen echt niet weigeren en we besluiten bescheiden toe te tasten, best wel een beetje jammer want het is heerlijk en zeer gevarieerd. |  |  |
| Nog meer rituelen | In processie door het dorp |
We sluiten ons nu aan in het kleine kamertje waar er gefeliciteerd wordt. Het zijn emotionele toestanden, er worden dikke tranen geplenkt, ik kijk verbaasd toe. Als ik aan de beurt ben leg ik een bankbiljet op een bord en schuif dit met gesloten handen erop richting bruiden. Dan omhels ik ze met 2 kussen, ook de 2 oudere begeleidsters, waarvan er 1 onder grote hilariteit me een kus op de mond geeft.
 |  |  |
| Emotionele taferelen | Heerlijk eten | Polonaise met Sopi |
Inmiddels is de rest van de groep ook langs de eettafel geweest en zitten we, toegekeken door andere dorpsleden, te smullen. Door een aantal vrouwen worden eerst nog authentieke feestliedjes gezongen en gedanst maar al snel gaat de geluidsinstallatie open en wordt er op de klanken van Cottenfields gerock'n rolled. Ondertussen gaat de kan Sopi van hand tot hand. Tijd voor ons om terug te gaan om bij Debby ook nog maar te gaan eten.
Er is hier buiten Sopi geen alcohol verkrijgbaar dus hebben de jongens voor ons dozen Bintang geregeld en vast op ijs gezet. Heel de nacht blijft het onrustig met dronken kerels en de geluidsinstallatie die pas om een uur of 5 de nek om wordt gedraaid. Wij hebben nog geluk, maar er zijn mensen in de groep die hun huisje vlak naast het feestterrein hebben, daar kun je dus echt niet slapen van de herrie.
| Ondergaande zon bij Sonrat |
03-10-08, vrijdag
Om wat te doen te hebben wandelen we vanochtend 4 km naar het dorpje Bombay. We lopen tot de brug over de kali en gaan toch maar terug achter op een brommer, eigenlijk is het wel erg warm om zo ver te lopen.
 |
 |
In de middag worden we verwacht op onze volgende bestemming, de kampong Ohoiwait. Het is een goed uurtje rijden en de smalle weg is behoorlijk slecht. De ontvangst is onvoorstelbaar vriendelijk en volgens alle officiële regels van de Adat. Ontvangen, begeleid en toegesproken door belangrijke en nog belangrijkere mannen. Als eerste staat een groep stoere mannen klaar en voeren een soort krijgsdans op met pijl en boog. Dan volgt een dans van de jongere vrouwen en iets verderop de vrouwen van een middelleeftijd. Hierna drinken we thee bij het dorpshoofd met veel soorten koekje. |
| Warm welkom door krijgers // en mooie vrouwen |
Ergens in het begin hebben we nog ons gezicht gewassen in een brandschoon stukje kali en (zogenaamd) wat gedronken. Na de reiniging nog een besprenkeling, zeg maar een plons in je gezicht uit een kokosnoot.
|
Dit is echter nog niet alles, nu moeten we nog de 115 hoge en zeer ongelijke treden van de oude trap naar het hoger gelegen dorp beklimmen. Alle nieuwkomers moeten nl eerst de oude moeilijke trap beklimmen, later mag je weer gewoon de nieuwere trap gebruiken. Als we boven zijn mogen we zitten op een klein pleintje waar we weer toegesproken worden door belangrijke mensen en er wordt door een domineese voor ons gebeden. Debby mocht de toespraak vertalen en er werd goed opgelet dat ze ook al de namen noemde die in het verhaal voorkwamen. |
 |
 |
Oude trap van Ohoiwait//Belangstellende toehoorsters
Tenslotte wacht er al de hele tijd een prachtige groep oudere dames in kleurige en warme kledij, ook zij dansen en zingen. Nog even een rondje handen schudden en foto's natuurlijk, waarna de kamers verdeeld gaan worden.
| Wanneer mogen wij eens gaan dansen? |
Het grootste deel van het dorp Ohowait ligt dus op de heuvel en bestaat uit een breed pad van in elkaar gepaste rotsstenen en diverse trappen. Links en rechts van het pad staan eenvoudige huisjes en aan het eind de grote witte Elim Kerk. Het dorp is dus protestant, maar het benedendorp is moslim met een moskee, dat gaat hier op het eiland gelukkig nog heel gemoedelijk met elkaar.
|
We slapen in 9 verschillende huisjes, ook de alleen reizenden krijgen een apart huis toegewezen. We worden bijzonder gastvrij ontvangen bij een iets ouder echtpaar maar dochter, schoonzoon en 4 kinderen lopen in en uit. Voor deze mensen is het duidelijk ook een belevenis en een hele eer. De kamer is weer heel simpel het mandi gebeuren is dit keer buiten. Maar ik heb er nu al minder moeite mee, went snel allemaal. |
 |
Ohoiwait
Zo jammer dat we de taal niet spreken, de conversatie loopt moeilijk. We willen ons graag gaan wassen, je begint jezelf al aardig te ruiken aan het eind van zo'n dag. Terwijl ik mijn bikini aantrek voor de mandi staat onverwachts het dorpshoofd weer in de woonkamer met zijn van top tot teen in frisgroen aangeklede moslimvrouw. We moeten dus onmiddellijk aantreden voor een persoonlijke ontmoeting. Oh jee, geen jurkje bij me en m'n sarong gisteren verloren, dus maar snel een zeer luchtig nachthemdje gegrepen. Daar zit je dan met je goeie gedrag, vies plakkend op een plastic stoeltje mierzoete thee en koekjes, moeizaam gesprek via een taalgidsje. Opgevrolijkt met het kleine meegebracht fotoalbumpje van thuis met kinderen en kleinkinderen. De zweetdruppels gutsen inmiddels ook bij mij langs m'n oren en rug. Je maakt heel wat mee op zo'n reis.
We gaan gezamenlijk eten en de familie is duidelijk teleurgesteld, maar hier zijn wel duidelijke afspraken over gemaakt. We eten met elkaar in een groter huis boven bij de kerk en Debby heeft weer gekookt. Onder toezicht van een paar nieuwsgierige mannen waaronder onze schoonzoon. We gaan na tienen terug, schoonzoon gaat direct mee. Staat er in het huisje de tafel keurig gedekt en de maaltijd nog helemaal klaar! Volgens de Adat hebben ze op ons gewacht en eten we dus toch maar van alles een paar hapjes mee. Rijst, gekookte en gebakken vis, een sajoer en zelf geoelekte sambal en een glas water. Met een stalen gezicht eten en drinken we van alles mee, gelukkig nergens last van gehad.
| Papa Cada en Mama Esther |
04-10-08, zaterdag
Bijna de hele ochtend doen we over een wandeling van 6 km. Op de berg staat een oud kanonnetje met als grap een nog kleiner 'meeneemkannonetje' erin. Men gelooft dat er regen komt als het kleintje eruit gehaald wordt en er naast blijft liggen. Raar verhaal natuurlijk, maar we willen graag een doel hebben. De wandeling is zwaar en soms steil omhoog maar we hebben het met z'n zessen gehaald. Was toch wel leuk.
Vanmiddag blijven we in het dorp. De kinderen zijn altijd vrolijk en vermaken zich met zelfgemaakte kaartspelletjes of voetbalspel, lopen met een hoepel van een of ander wiel en op dit moment is het dolle pret met de ballonnen die we uitgedeeld hebben.
Wat wel een beetje een probleem wordt is het eten, altijd moeten we mee-eten, tijd maakt niet uit 3 uur of 23 uur. Frans zat wat uit te waaien achter het huisje in de zeewind en zag papa Cada een kip lokken en vlak daarna een raar geluid. Je snapt het wel, kippie gesmoord! En ja hoor een uurtje later lag hij op ons bord. Een hele eer! Debby heeft het nog een keertje extra uitgelegd aan de familie, maar er is geen ontkomen aan, Adat zeggen ze. Maar wij zijn wel de enigen. Het is geen echte straf, we eten nu maar kleine beetjes en vinden bijna alles heerlijk.
< DagboekMail05 | Begin | DagboekMail07 >
