'Wadlopen' naar de Rotstekeningen

We moeten terug omdat de vloed snel opkomt. We vonden het een bijzondere wandeling en ondanks dat we met grotten en muurtekeningen al wat gewend zijn toch zeer de moeite waard door het schitterende vergezicht over het witte strand.

Terug naar het strandje van Gerson gaan we aan de koude Bintang en ik geniet in zijn hangmat waarin hij regelmatig 's nachts slaapt. Echt in zijn eenvoud een waar paradijs!

Intussen wordt er hard gewerkt aan de lunch en het wordt de lekkerste die we tot nog toe voorgezet hebben gekregen. Uiteraard gegrilde vis, maar ook ribbetjes en kip van de barbecue, verse groenten, sla, rijst en goede frietjes met heerlijke knoflookmayonaise. Was echt smullen. Gerson hoopt dat we ooit nog eens terugkomen of anders tot ziens in een ander leven!

Denk dat ik aan hersenverweking lijd, moet terug schrijven over de laatste 2 dagen maar het is zo heet, nu nog 28 graden in de slaapkamer. Vanochtend nemen we de privé speedboot, een grote overdekte voor 40 personen alleen voor ons groepje, de gidsen en een aantal 'zwartvaarders'. Na een uurtje varen komen we aan bij Kei Besar bij de hoofdplaats Elat. Er hangen flinke regenwolken boven het eiland waar we nog even een flinke plons van meekrijgen. Taxi's ging wat stroef i.v.m. vrije dagen na het Suikerfeest. Het is maar een paar kilometer naar ons adres voor de komende 2 dagen, de Kampong Sonrat.

Natuurlijk moeten hier ook de nodige regels van de Adat worden nageleefd. Eerst drinken we koffie of thee in het ene huis, moeten dan even verhuizen naar het huis van de dorpsoudste waar we door oma één voor één met wijwater worden besprenkeld. Even zitten, praatje maken en naar het volgende huis. Hier staat een klein tafeltje met een bord, hierop mag/moet je wat geld leggen even met beide handen afdekken. Als dat gebeurd is ben je zo ongeveer door het dorp geaccepteerd. Na de lunch worden we over de diverse huisjes verdeeld voor een slaapplaats van 2 nachten. Onze kamer is wel even slikken, heel erg basic. Uit het propvolle kamertje moeten nog wel snel wat kastjes verwijderd worden om in ieder geval je koffer kwijt te kunnen. Op het grote houten tweepersoonsbed ligt een flinterdun kapokmatrasje. Het is er donker en bloedje heet. De mandikamer ziet er helemaal niet uit, donker beton met een gat in de deur waar een koe onderdoor kan. Je kunt niet goed zien of het wel schoon is daarvoor is het veel te donker. Stroom en stromend water is er niet, eventueel vanavond wel stroom.

De mensen zijn hier erg vriendelijk en proberen het ons naar de zin te maken met mierzoete thee en koekjes. Omdat er op het eiland niet alles te koop is heeft Debby de nodige etenswaren meegenomen en zij gaat de komende 6 dagen voor ons koken geholpen door een 4-tal vrouwen uit het dorp. Vandaag de eerste keer deze reis en ik kan wel zeggen dat het goed gelukt is.

's Avonds is er nog steeds geen stroom, maar om een uur of 9 gaat dan toch het licht aan, behalve in de slaap- en mandikamer blijft het bij een kaarsje omdat er gewoon geen lampje is. We slapen niet echt goed de eerste nacht, blody hot en erg lawaaiig. TV keihard in de andere kamer en heel de nacht horen we een zangkoor (blijkt dat volgens de Adat heel de nacht gezongen moet worden voor iemand die 40 dagen geleden is overleden, einde van de rouwtijd). Verder nog jankende katten, kraaiende hanen, roepende moskee en zware motoren. Het is even wennen dus.

02-10-08, donderdag

Er staat een rondtoertje op het programma, waarvan het eerste doel niet bereikt kan worden vanwege de slechte weg. We moeten de berg op met 2 kleine busjes maar we blijven halverwege de heuvel steken in de diepe kuilen en blubber. Het lukt de jongens niet met trekken en duwen of keihard opnieuw proberen het busje over de grote stenen en diepe kuilen te rossen. We zijn wel uitgestapt en kijken vol verbazing en ongeloof toe hoe de auto het moet ontgelden, grote roetwolken uitstotend als een soort protest.

Uiteindelijk maken we mooie foto's van het uitzicht beneden ons, blauwe zee en een eilandje met palmbomen voor de kust van Sonrat.