Rondtoeren op Kei Kecil

Het volgende doel is eigenlijk ook een must, de belangrijkste bezienswaardigheid van het eiland Kei Kecil, weer een Christusbeeld. Maar de weg ernaartoe is mooi. We rijden door een dorpje waar we weer verbaasd bekeken worden door de plaatselijke bevolking. Na de asfaltweg rijden we nog een stukje de heuvel op waar de toch al rammelende en krakende bus zwaar op de proef wordt gesteld. Het uitzicht is schitterend, op dit kleine eiland heb je steeds uitzichten op de smaragd groene en azuurblauwe zee. We lopen langs de kruisweg tegen de helling op en maken een paar foto's. Maar meer nog genieten we van het uitzicht. Terug bij de bus hijgen we nog wat na in de schaduw.

Dan gaan we naar het ( door mij in het bijzonder) lang naar uitgekeken en veel geprezen mooiste strand van de wereld Pasir Panjang (het lange strand) of in het keiees: 'Ngurbloat'. Wat ons betreft klopt het ook, nooit eerder zagen wij zulk wit en fijn zand, er liggen wel wat rommeltjes op maar dat zijn gewoon takjes en bladeren van de bomen. Hoge palmbomen maken het droomplaatje compleet en lage bomen bieden de hoognodige schaduw. De zee is vlak en rimpelloos in diverse kleuren van lichtgroen tot diepblauw. Er komen hier regelmatig bezoekers want er zijn kleine eethuisjes en zithoeken (Pondoks). Daar nemen we plaats en bestellen maar eerst een lunch. Gegrilde vis, groenten en rijst.

Om een uur of 4 rijden we naar de andere kant van het eiland waar Debby een afspraak wil maken om de muurtekeningen te bekijken. Hier komen we terecht bij een Nederlander die hier de Savanna Cottages exploiteert (direct aan het strand). Deze letterlijk kleurrijke figuur, Gerson genaamd is een Indonesische Nederlander en met een Nederlandse getrouwd. Zij is inmiddels weer terug met de kinderen in Nederland.

Hij loopt er tamelijk sjappie bij in zijn dunne hemd met gaatjes. Zijn grijze haar vertoond een uitgroei van zo'n 5 cm en is ooit bruin geverfd gemêleerd met oranje strepen en wordt met een dun elastiekje samen gebonden. Hij ontvangt ons hartelijk en lijkt blij weer eens Nederlanders te ontmoeten. We drinken koffie en grappen nog wat na met een fles sopi. Hij maakt zich duidelijk niet erg druk, hij leeft voor z'n gemak en het komt wel eens voor dat er gasten aankloppen die de mededeling van hem krijgen: Sorry, de baas is er niet! Dan heeft hij gewoon een luie dag. Hij wil niet rijk worden maar wel een goed en gemakkelijk leven leiden. Dat is hem aardig gelukt zo te zien!

Na een uurtje stuiteren komen we bij het strandje van Dulah waar we in een open motorbootje een flink stuk moeten overvaren naar het eilandje Dulah Laut. Bij het kleine moslimdorpje stappen we uit, er liggen eenvoudige kanoachtig vissersbootje voor anker en de straten tussen de huisjes bestaan uit aangestampte klei. Eerst is het erg rustig maar dan komen mensen en vooral kinderen van alle kanten tevoorschijn. Men is nieuwsgierig en vriendelijk. Voor de kinderen is het feest, de kleintjes kruipen achter moeders rokken maar de grotere hebben dolle pret, de jongens en meisjes lopen met ons mee en proberen een paar Engels woordjes te spreken en allemaal willen ze op de foto. Ook de vrouwen in dit moslimdorpje hebben geen moeite met de camera.

We wandelen met veel bekijks door het dorp en dan slingeren we in een lange rij met de grote kinderschaar rondom door een flink stuk niemandsland naar het volgende dorpje. Dit keer katholiek. We bezoeken de kerk en het dorpshoofd wilde ons graag het strand verderop laten zien wat ze hebben aangelegd voor de toeristen. Ook hier denken we weer dat die illusie nooit waarheid zal worden. Het is inderdaad een prachtig strandje met enorme schelpen, maar in zo'n uithoek komt alleen een enkele verdwaalde rugzak toerist. Bij het dorpshoofd worden we spontaan uitgenodigd voor een kop koffie met een soort oliebol. En voor we weer in het bootje willen stappen staan er weer kannen koffie en thee met hartige koeken voor ons klaar. Van zoveel gastvrijheid worden we echt verlegen. We worden uitgezwaaid door deze vriendelijke mensen. De zon is inmiddels onder gegaan en in een oranjekleurige schemer varen we terug naar Kei Kecil.