< DagboekMail02 | Begin | DagboekMail04 >
| Welkom in Lor Ulung |
25-09-08, donderdag, Lunchen en dansen bij Wersilai.
Vanmorgen gaan we eerst naar de plek waar begin 1900 de eerste Katholieke Christenen zijn gedoopt. Op deze plaats bij het dorpje Olily staat nu een groot crèmekleurig bouwwerk met in dezelfde kleur een groot Christusbeeld. Imposant omdat het groot is maar niet zozeer vanwege de schoonheid. De verhoudingen kloppen niet, zijn armen zijn veel te kort. Het is gebouwd vanwege het bezoek van een pauselijke vertegenwoordiger aan het eiland, maar het is duidelijk te zien dat het nauwelijks bezocht word door de plaatselijke bevolking.
| Monument bij Olily | Picknick bij Balual |
We rijden nu naar het strandje bij Balual. Hier nemen we even pauze. Er heerst grote stilte, onder heel hoge palmbomen zijn verschillende picknick tafels geplaatst. Erg jammer dat het afval hiervan nauwelijks opgeruimd wordt.
Om half 12 worden we verwacht in het dorpje Lor Ulung (hoofd vd vis). Hier gaan we de hele Adat-ceremonie zelf meemaken. We worden onder begeleiding naar het in oude steil herbouwde gemeenschapshuis gebracht. Hier betreden we via de hoofdingang als nieuwkomers de hoofdruimte waar de dorpsoudste met zijn mooie ladylike echtgenote ons al opwachten. Rechts van hem nog een paar belangrijke mannen en evenzoveel vrouwen aan de linkerkant.
We mogen tegenover hem plaatsnemen, gewoon net als zij op de bamboe vloerbedekking. Een van onze begeleiders vraagt de dorpsoudste officieel of we mogen worden toegelaten tot het dorp, dan volgt er nog wat onbegrijpelijk gepraat waarna de fles Sopi aangesproken word. In een bamboe bekertje wordt een flinke slok geschonken die we in 1 teug achterover dienen te slaan, allen uit hetzelfde bamboebekertje, maar dat bocht is zo sterk dat je voor besmetting niet bang hoeft te zijn! Dan komt 1 van de dames met een sirihblaadje met daarin een nootje, daar moeten we op kauwen en net zo lang pruimen tot je het uit kunt spugen. Niet helemaal volg ik deze instructie op, halverwege prop ik al die rommel in mijn rechterhand. Helaas moet ik even later 1 van de mannen beledigen die me graag de hand wil schudden, kon hem moeilijk de sirihprut in zijn hand stoppen nietwaar!?
| Adat ceremonie door dorpsoudste, incl. fles Sopi |
Inmiddels zijn we geaccepteerd en worden vanaf nu als dorpsbewoners beschouwd. Allemaal handjes schudden, iedereen wil poseren en dan mogen we alleen nog door de zijdeur naar buiten (Adat).
We lopen het dorp weer in en op een grote kruising staat een groep prachtige jong meisjes klaar om voor ons een traditionele dans uit te voeren. Ze kunnen ook geweldig zingen, ontroerend mooi zoals deze stemmen op elkaar afgestemd zijn. Ze zijn allen gekleed meest donkerrode ikat-sarong met bijpassende tuniek. Op hun hoofd dragen sommigen de gouden vooroudersieraden en anderen paradijsvogelveren (foto boven).
|
Maar dit was nog maar een welkomst dans, het grote feest gaat nog beginnen. We lopen een kilometer over het strand. Je kunt ook achterop de brommers van de jongens stappen, wat we het laatste stukje toch maar doen. Keihard scheuren ze soms slippend over het zand. Bij Wersilai is een grote open ruimte aan het strand met rondom 3/4 bos. Hier gaan we de traditionele lunch gebruiken waar de vrouwen al vele dagen mee bezig geweest zijn. Maar zoals overal, nergens toiletruimte te zien, vroeg me al eerder af hoe dat ging. In de groep schijnt ook iedereen het maar de hele dag op te kunnen houden. Maar nu kreeg ik accuut een heel groot buikprobleem, kreeg het Spaans benauwd. Dit MOEST opgelost worden. Blijkt dat men aan de rand van het terrein, maar duidelijk in het zicht een bamboe afscherming heeft gemaakt. 1 vierkant meter omzoomt met 3 bamboeschotjes vol kieren. 4e schotje is er niet dus vrij uitzicht op de struiken. Maar er was alleen maar zand!! Heb toen maar een stuk cocosnoot gepakt, zelf een putje gegraven en na de grote opluchting weer dichtgeschept. Voelde me net een straatkat in een keurig aangeharkt tuintje! En gelukkig doet iedereen of ze niets gezien hebben! |
|
De ceremonie van de lunch gaat nu beginnen. Vrouwen in ikat-sarongs ditmaal met een mooie paarse slendang over de schouder en witte blouses zitten en zingen bij een brede kuil. Hierin is de lunch Batu Bakar bereid. Diverse knollen zoals aardappel en cassave zijn stuk voor stuk in bladeren verpakt en worden opgestapeld in de kuil en dan worden er gloeiende stenen bijgelegd. Hierna wordt alles weer afgedekt met diverse lagen bananenblad en heel langzaam wordt zo alles gaar. De vrouwen gaan nu langzaam zingend en dansend langs de kuil waarna zij steeds een laag bananenblad verwijderen. Op een grote tafel wordt alles opgediend, er zijn ook nog grote geroosterde vissen en kip, de groente bestaat uit gewokte bloemetjes en bladeren van de papayaplant. We eten uit een mandje waarin een stuk vetvrij papier is gelegd en natuurlijk alles met de vingers. Nu is het tijd voor de wat oudere vrouwen om te dansen en te zingen. Het wordt een vrolijke boel waar ze ons graag bij betrekken. Later wordt het voortgezet op het strand. Er volgen nog eindeloze fotosessies, men kan er geen genoeg van krijgen. We zijn echt de eerste groep die in dit dorp toegelaten is en de mensen zien het als een feestje! |
|
Maar jammer genoeg is er ergens nog een onduidelijkheid over de Adat. Als wij om half 6 het dorp verlaten en iedereen blij is moet Debby nog 2 uur onderhandelen met de dorpshoofden. De andere ochtend waren zij weer in het hotel. Waarschijnlijk is het uiteindelijk opgelost maar het zal altijd wel een moeilijke en dure aangelegenheid blijven. Zelf heb ik de indruk dat het plaatselijke bestuur het zelf ook niet helemaal begrijpt.
De Adat moet in elk dorp waar we komen nageleefd worden en overal gaat het een beetje anders.
26-09-08, vrijdag, Snorkelen en super lunch op Asoe Toeboen
 |  | De vrije dag die we in Saumlaki hebben wordt opgevuld door een snorkeltocht. Met totaal 6 mensen wandelen we naar het huis van Higi (gids), vanwaar we langs een smal paadje naar beneden lopen waar de kleine vissersboot op ons wacht. Zag er behoorlijk primitief uit, een oude vlerkprauw en een kale romp, niets om op te zitten. Met veel moeite hangen we in het bootje dat al na een paar meter nog NET niet omslaat! Toch grote schrik alom, vooral voor de camera's, waaronder een hele dure. Na overstap in een iets groter exemplaar lukte het wel de oversteek naar het eilandje Asoe Toeboen te maken. Prachtige blauw-groene zee, groene eilanden met o.a. grote yucca's maar geen palmbomen. Er zijn een paar witte strandjes. We stoppen bij een strandje waar ook een schaduwplek is. |
| Onbetrouwbaar bootje | Zingen en muziek op strand |
|
Er is een jongen bij met een traditioneel snaarinstrument, waarschijnlijk zelf gemaakt, melancholieke liedjes en door alle jongens meegezongen. We snorkelen een uurtje maar helaas, koraal en vissen niet echt spectaculair. Ondertussen hebben de jongens een maaltje kostelijke vissen geharpoeneerd, 6 tot 8 grote vissen worden schoongemaakt en op het primitieve vuur geroosterd. Maar een toppertje was vooral de 4 grote langoustes/lobsters. Deze werden zo in het gloeiende vuurtje gelegd en waren al na een minuut of 6 gaar. Rijst was al eerder op hetzelfde vuurtje gekookt. Zo genoten we met de vingers, als Barbaren van het verrukkelijke maal. Na ons smulden de jongens (6 stuks) en toen waren er nog 2 grote vissen over die Higi later op de avond gekruid en geroosterd naar ons hotel bracht. |
|
|
Wel jammer dat hier in Saumlaki geen internetcafé open is, er is al 2 maanden geen verbinding op het eiland mogelijk.
| Onderweg naar 't eilandje Asoe Toeboen |
< DagboekMail02 | Begin | DagboekMail04 >
