< DagboekMail01 | Begin | DagboekMail03 >
| Terras van hotel in de namiddagzon. |
23-09-08, dinsdag.
De wekker ging dus al heel vroeg af vanochtend, rond half 5. Want om 7.00 uur zouden we de lucht al in gaan met Trigana Air. Helaas moesten we op de luchthaven nog 4 uur geduld hebben voor we om 11.00 uur dan toch konden opstijgen. Na 1 1/2 uur vliegen komt de eilandengroep Tanimbar in zicht en al snel zetten we de landing in. Het uitzicht is alvast schitterend. Baaien in veel tinten turquoise, groen en blauw en het lijkt een ondoordringbaar oerwoud beneden ons, net een veld met boerenkool in verschillende groentinten.
De landing is spectaculair, met grote snelheid landen we waarna we op het einde van de startbaan afstormen. Op het allerlaatste moment maakt het vliegtuig een draai van 360 graden en staan dan gelukkig al snel stil. Velen slaken een diepe zucht van opluchting, het ging ook allemaal zo snel, geen tijd om echt bang te worden.
|
Debby stond ons al vol ongeduld op te wachten. Een hartelijke weerzien. Iedereen van de groep heeft al eerder met haar gereisd. We zijn in Saumlaki, de hoofdplaats, een dorpsachtig stadje in het zuidelijkste deel van het grootste eiland Yamdena van de Tanimbar eilandengroep. De temperatuur is echt tropisch. Het Hotel Harapan Indah ligt aan de rommelige drukke hoofdstraat, maar van binnen is het netjes, een heel lange pijpenla die uitkomt op een schitterend houten terras dat als een Pier in zee ligt. Er staan veel exotisch planten en er zijn gezellige zithoeken. Echt mooi hier! We lunchen en relaxen een paar uur op het terras en gaan in de loop van de middag wandelen. Even buiten het stadje staat een Madonnabeeld in een rots. Even pauze voor wat foto's. Terug wandelend door het dorp is een speciale ervaring. De mensen en vooral de kinderen begroeten je allerhartelijkst en vinden het stuk voor stuk prachtig om voor onze camera's te poseren. |
|
Omdat er een nieuwe Katholieke kerk wordt gebouwd op de plek van de oude, hebben ze een tijdelijke plaats gevonden in een open hal langs een stille straat. De gammele schoolbankjes staan zelfs op de straat en op 3 plaatsen zijn groepjes kinderen bezig met bijbelles. Als ze ons zien wordt er spontaan een lied ingezet dat door alle kinderen uit volle borst wordt meegezongen.
We lopen verder richting haven langs heel veel kleine volgepropte winkeltjes en overal hangt dezelfde vriendelijke en ongedwongen sfeer. Oude houten vissersbootjes, sommigen overkapt en anderen als een wat grotere kayak komen net aan land met hun kostelijk uitziende verse vis. Diverse soorten kleurrijke vissen worden aan land gebracht en direkt op de kleine kramen van de vismarkt te koop aangeboden. Zo kunnen ze een uur later al op je bord liggen.
| Kleurrijke verse vis. |
Terug op 'ons' terras kunnen we nog net een adembenemende zonsondergang meemaken, onder het genot van een koude Bintang. Wat hebben we het goed! Het is even vliegen, maar je krijgt er wel wat voor terug.
24-09-08, woensdag.
|
Het is nu half 6 en het eiland begint langzaam te ontwaken. Ik ben meestal vroeg wakker. Lig nu op een ligbedje onder een grote palmplant aan het einde van het terras en kijk uit over de Baai en het dorp dat net ontwaakt. Het wordt heel snel licht en ik geniet van de rust en de geluiden die langzaam toenemen. Eerst hoor je alleen het enthousiaste hanengekraai, vogelgeluiden en vissersbootjes die uitvaren. Af een toe een plons van een vis die een luchtsprong maakt. Later komen er geluiden uit het dorp bij van een radio (heerlijk zoete Molukse muziek) en wat stemmen. Het beloofd weer een mooie dag te worden! Op de Tanimbar Eilanden en de Kei Eilanden hechten de bewoners bewoners nog enorm aan traditionele waarden en gebruiken, de Adat. Iets waar wij totaal geen weet van hebben maar ons wel naar moeten gedragen en aanpassen. Daarom worden we naast Debby ook begeleid door mensen van het Eiland. Zoals George bv, hij was een Nederlands ambtenaar die is teruggekeerd naar zijn eiland en van de meeste gebruiken op de hoogte is. Er zijn ook nog 2 Engels-talige gidsen. |
|
Totdat de Nederlandse Politie in 1907 hardhandig begon op te treden waren koppensnellen en oorlogen tussen de verschillende steden en dorpen aan de orde van de dag! Vandaag rijden we om 9.00 uur in Noordelijke richting. Eerst stoppen we bij een monument in het dorpje Signana. Hier kwamen in 1910 de eerste Nederlandse missionarissen Clerexs en Cappersz aan land. Verder langs de kust rijden we naar het dorp Tumbur. |
|
In het schooltje is een kamertje ingericht voor de verkoop van het zeer bijzondere houtsnijwerk en Ikat weefwerk. Heel kleinschalig maar wel unieke, strak gesneden beeldjes van menselijke figuren. Ook zijn er de fijn uitgewerkte prauwen met roeiers erop waarmee ooit de voorouders aan land zijn gekomen.
Inmiddels hebben de schoolkinderen de dag van hun leven met al die rare toeristen die ze echt niet gewend zijn. De juffen laten het lekker gebeuren en staan lachend met de handen over elkaar het spektakel aan te kijken. Even later mogen ze naar huis en komen ze naar buiten, allen met hun eigen stoeltje. Slepen ze elke dag op hun hoofd mee van school naar huis en andersom. Een kleurrijk plaatje (zie hieronder).
In het dorpje verderop, Andasa, eten we onze meegebracht lunch aan het strand. Heerlijke Indische hapjes zoals lumper, risolles, pasteitjes en zoete kleefrijst met Goelah Djawa. In alle dorpen waar we komen worden we door de vriendelijke mensen begroet en overal toegelachen. Men wil zo graag op de foto! Vooral de oude mensen en kleine kinderen zijn dankbare modellen.
| Trap naar prauw | Voorouders-prauw Sangliatdol (foto Frank Jongejan) |
In het volgende dorp Sangliatdol ligt dan zo'n grote originele stenen prauw. Ooit zijn de voorouders van het vaste land van Zuid-Oost Azië hier met prauwen aan land gekomen, daarom is er eeuwen geleden een grote prauw van steen gebouwd en deze wordt heden ten dage nog als gedenkplaats aan de voorouders in ere gehouden. Deze prauw mag alleen volgens de strenge regels van de Adat bezocht worden door bezoekers. Een aantal rituelen heeft Debby een paar dagen ervoor al uitgevoerd dus mogen we onder begeleiding door het dorp (kijken en bekeken worden!). Dan +/- 2 km langs een prachtig palmenstrand en mangroven naar de plek waar een hoge, zeer oude stenen trap naar de prauw leid. Hier moet volgens de Adat 1 van onze gidsen eerst naar boven om een fles Arak (hier Sopi genoemd) te brengen bij het dorpshoofd, waarna hij onze komst goedkeurd.
|
Om onbegrijpelijke reden zijn er door de regering grote stenen zittafels met rieten daken geplaatst (pondoks), klem op de prauw zodat deze bijna niet meer te fotograferen is. Ze zijn bedoeld om schaduw te bieden aan al die toeristen die hier NOOIT zullen komen. Onbegrijpelijke beslissing, die echt nergens op slaat. We gaan nog een 2e prauw bezoeken, deze ligt in het binnenland in het dorpje Arui Dab. Een uur rijden we hobbelend en stuiterend over de onverharde weg dat de vering van de bus niet ten goede zal komen. Onder begeleiding gaan we langs een simpel voetpad de berg op. Hier en daar struinen we door het hoge alang-alang gras. Deze stenen prauw ligt nog wel in zijn authentieke omgeving en George verteld over de originele gebruiken. Onverwacht komt een boze man naar boven die ons met veel bombarie gebied om weg te gaan. Onmiddellijk verdwijnen dus! We snappen er niets van. Later blijkt dat er iets is mis gegaan met de Adat. Debby heeft een paar dagen hiervoor Arak met de bijbehorende bankbiljetten achtergelaten bij 2 dorpsbewoners, bestemd voor het dorpshoofd. Maar helaas, fles en geld zijn nooit bij het dorpshoofd aangekomen (uitleg Brommerpech!). Dit moest dus weer uitvoerig worden uitgepraat, anders komt Debbie er met een volgende groep niet meer in! |
|
We moeten helemaal via dezelfde slechte route terug, er is nl geen andere, dus zijn we 2 1/2 uur later in het donker, moe en vol nieuwe indrukken weer terug in het hotel.
| Schooltje Tumbur, eigen stoeltje meenemen. |
< DagboekMail01 | Begin | DagboekMail03 >
