< indomail04 | Begin | indomail06 >
04-04-1997, vrijdag.
Vanochtend staat de Becak-tour op het programma. We laten ons in een lang lint door het landschap fietsen, 1 persoon per fietskar en allemaal een conisch hoedje op om je een zonnesteek te besparen. Op deze 14 km lange tocht bezoeken we eerst de plaatselijke passar (markt). Je komt hier ogen te kort, zoveel kleuren van prachtig fruit, groenten en kruiden en een enorme hoeveelheid aan huishoudelijk en andere benodigdheden.
Na de markt fietsen we de KAMPONG in en zijn verder met een gids door het dorp gewandeld. De bevolking is welvarend op hun eigen manier, men heeft nl. 3 x per dag eten en de kinderen zijn allemaal naar school. Met onze westerse ogen gezien is het allemaal zeer eenvoudig en pover. De wanden van de kleine huisjes zijn gevlochten van gedroogde palmbladeren en wit gemaakt ter bescherming tegen de felle zon. Maar iedereen lacht en lijkt blij. Soms heeft men een koe of varkens en deze scharrelen gezellig rond de houten huisjes, ook overal (scharrel)kippen.
We hebben diverse huizen bezocht waar Indische produkten aan huis worden gemaakt, b.v. kroepoek, timpeh en goela djawa. Grote stapels kokosnoten worden van hun sterke bast ontdaan om daarna verder verwerkt te worden. Een jongen klom razendsnel in een meters hoge kokospalm om de kokers met zoet sap te verwisselen om er later goela djawa van te maken.
4 Uur later waren we terug bij het hotel. Omdat ik nog even naar het postkantoor moest besloot ik zelf een becak te huren. Eerst prijs afspreken is me geleerd, oké 1200 roepia. Maar bij terugkomst bleek dat niet meer te kloppen en was het opeens 8000 roepia. Nog hulp gezocht bij de altijd vriendelijke hotelreceptie, maar die lachten maar wat, had je niets aan, ze vallen elkaar natuurlijk niet af. Ik moest dus gewoon betalen. Nou ja, hoort er allemaal bij, volgende keer nog beter opletten.
Om 15.00 uur gingen we met z'n allen naar het Nationaal Park CAGAR ALAM, een soort Apenheul. Brutale apen op de grond en in de bomen grote zwarte.
Terug in het hotel lag er Sundanese kleding. Liefhebbers werden door de jongens van het hotel in deze traditionele kleding gestoken. Het was wel mooi, maar het staat natuurlijk niet zo goed bij onze blonde hoofden. Wel leuk voor een foto. Was trouwens verrassend hoe die hoteljongens met hun zachte handjes je in sneltreinvaart in die kleding hesen. Op de ene foto had ik mijn BH nog aan en op de andere stond ik in een Oosters topje. Weg BH, niets van gemerkt!
Na het diner, laatste avond in hotel, probeerde men nog een karaoké te organiseren, is dus niets geworden, geen liefhebbers genoeg!
05-04-1997, zaterdag.
Vanochtend om 07.00 uur uitgezwaaid door een groep boys van het hotel en vertrokken voor een rit van 300 km naar YOGJAKARTA. We reden over een 2-baans weg met links en rechts veel fietsen, becak's en wat je verder maar bedenken kunt, je blijft rondkijken, geen tijd om in slaap te vallen.
Om 17.00 uur aangekomen in Hotel Yayakarta. We worden met een drankje ontvangeen en een prachtige vrouw voerde een Javaanse dans op. In dit 4-sterren hotel hebben we een nog mooiere kamer, groot balkon en uitzicht op de palmentuin met 2 grote zwembaden. Lig je net lekker in het bad, knock, knock, weer één van die roomboys, of hij vast de sprei van het bed mocht halen? Nou ja, dat kunnen we zelf wel hoor, nu maar even moven!
< indomail04 | Begin | indomail06 >
